POPAGANDA / 4.6.20
Σ' ένα μεσοπολεμικό κτίριο της οδού Πραξιτέλους, μέσα σε ένα εξαιρετικό δείγμα της νεότερης ελληνικής αρχιτεκτονικής και του ριζοσπαστικού μοντερνιστικού κινήματος που με τους πολλούς του χώρους ενώνει το παρελθόν και την παλιά δραστηριότητα του εμπορικού τριγώνου με τις πιο φρέσκες προσπάθειες, σε μια πολυκατοικία όπου το φυσικό φως να διαχέεται ομοιόμορφα σε τέσσερις ορόφους μόλις δημιουργήθηκε μια νέα και πολύ ξεχωριστή ιδέα.
Το πλάνο της Έλλης Ξεμαντήλωτου ήταν άλλο.
Όταν πήρε τα κλειδιά του δικού της χώρου στην πολυκατοικία που σχεδιάστηκε από τον Κωνσταντινοπολίτη αρχιτέκτονα Οδυσσέα Πουσκουλούς τη δεκαετία του ‘30, στόχος της ήταν δημιουργήσει ένα μαγαζί με είδη πρωινού, βρώσιμα κυρίως, με μέλι από τα Κύθηρα, τη Σίφνο και την Ευρυτανία, με βιολογικό χύμα ταχίνι, με ανώτερης ποιότητας ξηρούς καρπούς, με ταχίνι ολικής, βούτυρα καρπών και βρώμη από την Εύβοια, με πολλά και ποιοτικά για να ξεκινήσουμε τη μέρα μας χορταστικά και θρεπτικά στο σπίτι.
Όμως η παλαιότητα του κτιρίου και ο πρώτος όροφος στον οποίο βρίσκεται κάνουν τη αλλαγή χρήσης έναν γολγοθά. Παρόλα αυτά, παρά το lockdown που μεσολάβησε, εκείνη αξιοποίησε τα εμπόδια που συνάντησε με έναν έξυπνο και πολύ ελκυστικό τρόπο.
Ξεκίνησε λοιπόν να αναζητά και να εξερευνά τις αποθήκες της Αθήνας με τα παλιά πιατικά, αφιέρωσε ώρες σε μέρη που χρειάζεται υπομονή και καλό μάτι για να βρεις αυτό που ψάχνεις. Και τελικά το βρήκε, τα πιτσιλωτά πιάτα -ή «πιάτα – γρανίτης», όπως λέγονταν- και τα μονόχρωμα που έχει συγκεντρώσει στη σερβάντα της έχουν φτιαχτεί στο Ceramica Olympia, σε ένα από τα πρώτα εργοστάσια στην Ελλάδα που παρήγαγε φαγιάνς, τα κεραμικά με επικάλυψη σμάλτου δηλαδή.
Για την ιστορία, το εργοστάσιο στην Κάστα Σκουροχωρίου της Ηλείας πρωτολειτούργησε τους φούρνους του κάπου στις αρχές των 80s, άντεξε περίπου 15 χρόνια και το 1997 έκλεισε. Τα σχέδια του ήταν πρωτοποριακά για την εποχή, τόσο που τα πιάτα, οι οβάλ πιατέλες και τα μπολ που έχει συγκεντρώσει η Έλλη Ξεμαντήλωτου μοιάζουν σαν να φτιάχτηκαν τώρα.
Σε ένα μεσοπολεμικό κτίριο της οδού Πραξιτέλους, στον πρώτο όροφο μας πολυκατοικίας που ενώνει το παρελθόν με το παρόν της Αθήνας, τους εμπόρους του τριγώνου με τους νέους κι δημιουργικούς της πόλης…εκεί γεννήθηκε το Fig που θέλει να δώσει άλλο νόημα στο πρωινό μας.
«Όπως υπάρχει η βιομηχανία του fast fashion για τα ρούχα, έτσι έχει συμβεί και στα πιάτα μας, βλέπουμε παντού τα ίδια σχέδια. Αυτό που έλεγαν κάποτε “καλό σερβίτσιο του σπιτιού” πιστεύω ότι πρέπει να το χρησιμοποιούμε κάθε μέρα, να χαιρόμαστε το ωραίο και το ποιοτικό, να μην το έχουμε κρυμμένο για ειδικές περιστάσεις και τραπεζώματα. Αφού όλοι τρέχουμε μανιωδώς, το φαγητό είναι μια απόλαυση μέσα στη μέρα μας που νομίζω ότι αξίζει να το βάζουμε σε πιάτα που πραγματικά μας αρέσουν. Το να ανοίγουμε το ντουλάπι μας και να σκεφτόμαστε “τι γαμάτο πιάτο έχω” είναι μια ποιότητα στην καθημερινότητα που έχει εκλείψει. Αξίζει να την επαναφέρουμε και να μας τη χαρίσουμε», εξηγεί η εμπνεύστρια του Fig.
